Διαβάστε το ξανά… σκεφτείτε το… κλείστε τα μάτια… είστε έτοιμοι να το ευχηθείτε;
Για την σημερινή μέρα; τη χθεσινή ούτε; Θυμάστε μήπως για ποια μέρα θα μπορούσατε να το ευχηθείτε; Εγώ όχι. Πάει καιρός από εκείνες τις μέρες πολύ ήθελα να ονειρευτώ. Η κόρη μου όμως που είναι τεσσάρων κάθε μέρα που περνάει θέλει να την ονειρευτεί για να την ξαναζήσει. Από τότε που άκουσα αυτή τη φράση. Βάζω στόχο κάθε πρωί να ζήσω μια απρόβλεπτη μέρα… και να είμαι ο μπαμπάς, έστω και στο κατ΄ελάχιστο (από την Μπλούι και την Μπίνγκο ….. ένα πραγματικά πολύ απλό παιδικό που μένει τόσο έντονα το πόσο φιλικό, ανθρώπινο, απλό, αβίαστο είναι να υπάρχει αγάπη αν πραγματικά δεν την απαιτείς και την δίνεις χωρίς να σου ζητηθεί…), που θα παίζω χωρίς να βαρεθώ, που θα μαζεύω τα σκόρπια παιχνίδια αμέτρητες φορές χωρίς να δυσανασχετήσω, που δεν θα φωνάξω… και που πάλι μες την μέρα θα απομακρυνθώ από τον στόχο, θα ξαπλώσω γεμάτος τύψεις και ενοχές για τα λάθη μου, και θα πω παράλληλα ότι ετοιμάζω μάλλον το επόμενο για να σκέφτομαι τόσο. Αύριο πάλι…
Τι φταίει; Φταίει που μεγάλωσα σε μία οικογένεια, που φοβόμουν και έπρεπε να απολογηθώ για το τι κάνω, που μεγάλωσα σαν τον Μογλη μες τα χώματα, σκαρφαλώνοντας στα δέντρα και έχοντας σημαδέψει με πληγές όλο μου το σώμα, που μεγάλωσα σε μια δημοκρατία που έπρεπε να μάθω να κρίνω όχι με την επιθυμία αλλά με το παράλογο της κρίσης που σε παγιδεύει με την σοφιστική της διάσταση «Αν το κρίνεις εσύ σωστό να το κάνεις;» αλλά εδώ λείπει το ύφος που αφήνει να πλανάται το τι πρέπει να κάνεις, αλλά θα αναγκάζεσαι να το επιλέγεις ενάντια στην κρίση σου…. προκειμένου να μην την χάσεις έχοντας της προδώσει. Αλλά η λύτρωση του πώς και το επέλεξες σε γέμιζε με τόσο θύμο για τον εαυτό σου που έπρεπε να τον τιμωρήσεις για το πώς σου φέρθηκε. Φταίει που στο σχολείο το «απλώς δεν διάβασα; δεν ήταν αρκετό.
Φταίει που στα 18 μου αν θα ήμουν επιτυχημένος ή όχι; κρίνονταν το 1 μόριο στα 100. Ε, λοιπόν ναι είμαι πολύ μακριά από την τελειότητα στο ζήτημα της κοινωνίας, στο ζήτημα μιας κοινωνίας που δεν επιτρέπει το λάθος και την αποτυχία. Και εκεί που στριμώχνονταν όλες αυτές οι σκέψεις για λάθη, ενοχές, σωστό και λάθος, ήρθε η απάντηση απλή και καθηλωτική όπως μόνο ένα 4 χρόνο μπορεί να δώσει: «ΚΑΛΑ ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΆΩ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΎΕΙΣ ΌΤΙ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ». Ήταν μία από εκείνες τις μέρες που όλα πάνε στραβά και εμείς οι ώριμοι ενήλικες απεγνωσμένα προσπαθούμε να έχουμε την μικρότατη δυνατή ζημιά!. Ε λοιπόν όχι…. «ΑΥΤΗ Η ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΗΜΕΡΑ ΝΑ ΠΕΡΆΣΩ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΏΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΆΣΩ ΣΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΛΟΔΕΧΘΩ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ», κάνουμε ζημιές, βάφουμε τους τοίχους, τρώμε ότι μας έρθει, παίζουμε φανταστικά παιχνίδια που δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν και γελάμε γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος. «Δεν πειράζει την μαμά, είναι και εκείνη δική μας».
Για αρχή λοιπόν, θα ονειρευτώ μια ζωή άλλη και δεν θα αρκεστώ στο μια μέρα διαφορετική (σαν την παγκόσμια μέρα ζημίας) και γνωρίζοντας τον εαυτό μου μάλλον θα έχω πολλές αφορμές για όνειρα και τέτοιες μέρες. Είδη φαντάζομαι την (παγκόσμια μέρα πετάγματος αυγών) κρυφά το βράδυ εν μέσω απαγόρευσης…. Όπως έλεγε και ο Μπουκόφσκι βλέποντας ενα σκύλο να περπατάει στην μέση του δρόμου 2 τα ξημερώματα …. έμοιαζε λες και είχε την δύναμη 1000 θεών…
Καληνύχτα σας
Σκέψεις που βρήκα πεταμένες σε ένα χαρτί στον δρόμο έξω από το γραφείο μου, μία Παρασκευή βράδυ, σε μια πόλη που έχει καραντίνα χωρίς να υπάρχει επιδημία…. Σε μια πόλη που η Αλίκη από την Χώρα των Θαυμάτων, δεν επισκέφθηκε πότε για να μην λερώσει τα παπούτσια της…